Er is een maand voorbij waarin ik de uitdaging ben aangegaan om elke dag hard te lopen. Dat is gelukt op twee dagen na en dat vind ik heel goed van mezelf. Ik kan weer hardlopen, zij het nog niet pijnvrij. Dat komt vast wel weer.

De mussen vielen van het dak, maar dat weerhield me niet van dagelijks een stukje hardlopen voor mijn “Mile-a-Day” uitdaging voor augustus.

Als het niet gaat als het moet, moet het maar zoals het gaat. Het blijft schipperen met de blessure en tegelijkertijd in conditie komen/blijven. Soms gaat het mis, maar gelukkig is de intensiteit laag genoeg dat de schade beperkt blijft.

Snelheid, je kunt er nooit genoeg van hebben…

Ik heb niet elke dag gelopen deze week. Dat kwam doordat ik net iets te hard liep, waardoor ik op woensdag een rustdag moest nemen vanwege een zeer pijnlijke enkel. Het kan verkeren…

Voor iemand die geblesseerd is maak ik wel veel kilometers per week. De blessure is echter beperkend op de snelheid, niet op de afstand. Het ging echter wel sneller dan twee weken geleden. Je zou kunnen zeggen dat mijn blessure achteruit gaat en mijn conditie vooruit.

Vreemde omstandigheden doet een mens naar bijzondere oplossingen zoeken. Ik ben niet zo’n fan van zelfopgelegde uitdagingen, maar nood breekt wet.