Het lijkt nu heel snel te gaan met het herstel. Stilletje aan kan ik al gaan denken aan meedoen aan wedstrijden.

Yep, ik ben ineens een stuk verder gevorderd met het kwijtraken van mijn blessure. De manier? Rekken. Het zou niet mogen werken, volgens sommigen, maar bij mij werkte het deze keer wel. Nu is het langzaam weer opbouwen naar wedstrijdniveau.

Hardlopen is op dit moment niet zo leuk. Ik zit met zo’n blessure die niet zo maar even over is, noch over gaat door rust te nemen. Het is doormodderen en hopen dat het ooit beter wordt.

Na zo’n succesvol jaar kon het niet uitblijven, dikke, dikke pech, om het universum weer in balans te brengen. Helaas heb ik dit jaar de 3000 km niet overschreden, maar ik kwam er dichtbij.