De Garmin Forerunner 305 die jarenlang mijn pols sierde tijdens het hardlopen is eindelijk helemaal kaduuk. Het geluid deed het al eeuwen niet meer. De nauwkeurigheid was likmevestje en nu houdt-ie ook geen lading meer (de batterij is leeg na slechts een dag niet gebruiken). Ik heb al gedacht aan een nieuwe, maar eentje in huis krijgen is moeilijk in deze dagen.

Was ik afgelopen weken nog wat somber, nu schijnt het wat beter te gaan met mijn humeur. De temperatuur heeft daar vast mee te maken. Het zou niet uit mogen maken, maar het maakt uit, zowel het weer als de lengte van de dag. Je kunt er wel iets aan doen, maar slechts beperkt. De rest komt aan op doorzetten, ondanks de neiging om te stoppen.

Afgelopen week heb ik als vanouds getraind. Nou ja, qua afstand dan, ruim 67 km, in 5 trainingssessies. Het weer was niet om over naar huis te schrijven, vriezen en dooien, droog en nat.

Al glibberend door de bossen krijgt mijn weekschema weer iets wat voor structuur kan doorgaan. Het probleem van “geen zin hebben” (of te ziek voelen) schijnt net genoeg opgelost te zijn om mij in hardloopkleding op straat te krijgen, waarna de schaamte om meteen terug te gaan de rest doet.