Eindelijk weer eens de mogelijkheid om wat op te bouwen in de training. De verstopte oren zullen me worst wezen als ik lekker kan trainen op de baan. Een 10 km voluit lopen zit er evenwel niet in als je je niet kiplekker voelt.

Het gaat duidelijk langzaam maar zeker weer de goede kant op met mijn hardlooptraining. Het uithoudingsvermogen is nog onder de maat en dat is wat aandacht vraagt wil ik weer wedstrijden kunnen lopen zoals ik ze wil lopen, voluit, zonder voorzichtig te moeten zijn voor een blessure.

20 km gelopen in de stromende regen op een niet onverdienstelijk tempo. Helaas moest ik het bekopen met wederom een blessure. Da’s dus even geen wedstrijden tot ik weer blessurevrij kan trainen.

Trainen op de baan met een beperkt programma (3 km op tempo lopen), maar met de handicap van een stuive linkerkuit.

Een uur op jezelf lopen terwijl je onzeker bent over wat je aan kunt is niet iets wat ik anderen kan aanraden. Gelukkig ging het deze keer goed en hoef ik niet te zorgen voor weer een nieuwe blessure. Dat wil niet zeggen dat het van een leien dakje ging, verre van dat. Een grens verleggen houdt meestal in dat je rekening moet houden met valkuilen en onverwachte wendingen.

Het kwam zo uit dat wat ik van plan was om te trainen grotendeels overeen kwam met wat de loopgroep waarin ik zit zou trainen deze week. Lopen in een groep is altijd aangenamer, vooral als de training nou niet echt makkelijk gaat en je moeite heb met de uitvoering.